Ik sla er nog regelmatig een Standaard op na. Handig om te zien wat het laatste wetenschappelijk inzicht is over een bepaald onderwerp. En of ik hem ga volgen hangt van de situatie af, want elk probleem kan zich anders manifesteren. Patienten verschillen van elkaar, hebben andere co-morbiditeit, overgevoeligheden of voorkeuren voor behandeling. Zo zie regelmatig een patient met uitgebreide multipele problematiek die iets anders wil dan de dokters willen of kunnen bieden. Daarbij is het soms balanceren tussen een heart sinking gevoel en het zien van een uitdaging. Maar het vraagt wel steeds om nadenken en dat maakt het huisartsenvak zo uniek: met al onze ervaring en kennis nadenken over complexe problemen om zo samen met de patiënt tot oplossingen te komen: daar zit onze kracht als huisarts.
Een voorbeeld van iemand die goed nadenkt is de Britse huisarts en wetenschapper Iona Heath. Ik ken haar als strijdster tegen overbehandeling en overdiagnostiek en de kunst van het “niets doen” door de huisarts. Ze zal op het komende NHG-Congres op 15 november spreken over de complexiteit van ons werk. Ik kijk er naar uit, want elke keer als ik haar hoorde spreken heeft ze me geïnspireerd.
Huisartsenzorg is beduidend meer dan het volgen van richtlijnen. Als we elke patiënt in een richtlijn willen vangen, hebben we 17 miljoen richtlijnen nodig; een voor elke patiënt. Belangrijker is het om de complexiteit hanteerbaar te houden door patronen te herkennen en handvatten te krijgen om complexe problematiek zo te organiseren dat het goed past in ons dagelijks werk dat hiermee relaxed blijft. Dit ga ik vinden op het komend NHG-Congres. Het gaat hier om de kern van de huisartsartsenzorg met als kerncompetentie niet opzoeken, maar nadenken.